Dat vermogen kun je aanleren, dat heeft niet iedereen vanzelf. Ik leer je graag HOE je dat doet, omdat het mij al zoveel heeft opgeleverd. Dat werd me de afgelopen twee weken nog weer extra duidelijk.

Zelfreflectie geeft ruimte om de juiste stappen te zetten

Ik heb zoiets leuks (en spannends) gedaan! Vanuit Rendement door Talent heb ik twee groepen 4de jaars studenten Bedrijfskunde van Windesheim een masterclass Talentontwikkeling gegeven. Twintig studenten die nog helemaal aan het begin van hun carrière (en eigenlijk ook hun leven) staan.

Spannend was het omdat ik nog niet eerder met die leeftijdsgroep heb gewerkt. Ik ben wel zelf student geweest en herinner me goed hoe ik toen in het leven stond: zo veel minder zelfbewust dan nu. Zou ons programma bij deze groep aanslaan? Zouden ze mij accepteren?

Tegelijkertijd werd ik blij van het idee dat ik ze juist kon helpen om hun zelfbewustzijn te vergroten door ze nu al te laten ontdekken waar hun bijzondere talenten liggen. Op onze ‘speelse’, positieve en persoonlijke manier. Ik besloot er gewoon vol voor te gaan..

Het was een succes. We kregen enthousiaste reacties van de studenten die zich op een positieve manier gezien voelden. In hoeverre ze daadwerkelijk bewust zijn geworden van hun unieke mix van talenten en drijfveren en dat inzicht kunnen inzetten – dat weet ik niet. Dat gaat de tijd leren..

Twee dingen vielen me vooral op tijdens de ‘lessen’: de studenten leken moeiteloos mijn verhaal op te sponsen en snapten snel waar ik naar toe wilde met mijn verhaal. Maar om die informatie te gebruiken om in hun eigen spiegel te kijken en te zien wat hen zo specifiek maakt.. Dat viel niet mee. Herkenbaar?

Mijn snelle conclusie: het vermogen om op jezelf te reflecteren zodat je persoonlijk en professioneel kunt groeien staat los van intelligentie of leergierigheid. Waar het in mijn ogen mee te maken heeft is met het vermogen om jezelf even los van jezelf te kunnen zien en vragen te stellen als:
• hoe doe ik en hoe voel ik me?

• welk effect heeft dat op mezelf of een ander?

• is dat wat ik wil?

• hoe kan ik dat veranderen of versterken?

Reflecteren kun je leren

Ons reflectievermogen ontwikkelt zich voor een deel vanzelf. Met het ouder worden verzamel je levenservaring: situaties waarin je jezelf bent tegengekomen. In je positieve kanten en je negatieve kanten. Op wat je daar over jezelf hebt geleerd kun je in de rest van je leven terugvallen, dat is je referentiekader.

Wil je daar nou niet op wachten, maar dat proces versnellen zodat je er nu al profijt van hebt en de juiste keuzes kunt maken? Dan zou je een aantal dingen kunnen doen, waaronder mediteren. Een prachtige techniek die helpt om even afstand te nemen van je gevoelens en gedachten.

Is meditatie nou niet jouw ding, zoek dan naar een andere oplossing door je zelfkennis te vergroten. Breng allereerst in beeld waar je naar verlangt – wat je wensen in het leven zijn. Voeg daaraan toe waar je kracht ligt en wat je gevoeligheden en valkuilen zijn. En word je bewust van je waarden en drijfveren – de belangrijkste basis voor jouw gevoel van betekenis.

Dat zelfbeeld geeft aan waar jij voor staat in je werk en je leven, wat je belangrijk vindt. Dat beeld gebruik je als een kompas bij het nemen van toekomstige beslissingen. Of bij het beter omgaan met hinderlijke gevoelens zoals ik deed op weg naar mijn eerste masterclass..

In de auto op weg naar Windesheim betrapte ik me er op dat ik een knoop in mijn buik voelde. Mijn adem zat hoog en ik had de bibbers in mijn benen. “Oh nee, ik ben toch niet zenuwachtig.. Dat kan ik echt niet gebruiken!”

Ik ken mezelf inmiddels en weet dat ik niet in die gedachten moet blijven hangen. Ik voelde nog eens goed wat er in mijn lijf gebeurde terwijl ik ondertussen mijn talenten voor ogen haalde – voor mij een bijzonder sterke graadmeter. WOO, het genieten van het ontmoeten van nieuwe interessante mensen zag ik. Nou, dat ging volop lukken, en ik herkende ineens dat de bibbers in mijn benen pure opwinding waren. Mooi, geen punt.

Hoe zat het dan met de knoop in mijn buik? Die kon ik koppelen aan mijn talent Relatievorming. Die heeft nodig dat ik interactie heb met mijn ‘publiek’. Dat was een terechte zorg, want hoe interactief zijn studenten ‘s ochtends om 8.30 uur? Ik besloot dat ik iedere student bij binnenkomst persoonlijk zou begroeten en in de ogen zou kijken om zo in ieder geval contact te maken. Dan had ik in ieder geval aan mijn basisbehoefte ‘relatie vorming’ voldaan.

Het kunnen duiden van wat ik voelde en daar een keus in maken hielp me om het hinderlijke gevoel opzij te zetten. Niet te laten verdwijnen, want er zaten ook goede kanten aan, maar het haalde me niet meer uit balans.